– Powiedziałeś mi, że muzyka jest dla ciebie sensem życia.
– Muzyka towarzyszy mi od dzieciństwa. Mój tato był muzykiem
jazzowym i odkąd pamiętam, otaczały mnie dźwięki pianina. Większość
ludzi, którzy przewijali się przez dom rodzinny było muzykami lub ludźmi
związanymi z tą branżą. Zawsze fascynowało mnie granie, tworzenie muzyki i ten
dreszcz, który towarzyszy mi do tej pory, gdy wychodzę na scenę.
– A dlaczego wybrałeś bas a nie jakiś inny instrument?
– To śmieszne, ale nigdy nie lubiłem brylować na scenie. Nie
chciałem być frontmenem, udzielać wywiadów i błyszczeć w świetle fleszy.
Bardziej kręcił mnie sam proces i to magiczne "coś". Pamiętam, że gdy oglądałem
koncerty zespołu mojego ojca, najbardziej interesował mnie ogromny kontrabas przyjaciela
mojego taty, wujka Witka. To jak szarpał struny, jak się poruszał. Przyjrzyj
się basistom, jak się poruszają. Zupełnie inaczej niż zwykli gitarzyści. Z
resztą, uważam, że sekcja rytmiczna, czyli bas, perkusja i pianino – to fundament.
Gitarowe popisy to ozdobniki, biżuteria.
– Na co dzień grasz w Monsieur Rose Pierre Doux. Krytycy
określają twoją twórczość "gotyckim rockiem z elementami progresywnymi".
– Wiesz, jak to jest z krytykami. Usilnie muszą wszystko
zaszufladkować, opisać, określić i przypisać do konkretniej kategorii. Skoro
tak to nazywają, niech tak będzie. Dla mnie to wspólne emocje, bo MRPD to nie tylko ja. Każdy z z grupy ma swój udział. Największy Wojtek Kruk, który buduje ze mną harmonię do moich tekstów. Ostateczny kształt to zawsze praca zespołowa. Mamy za sobą już cztery płyty: "Złe sny" i "Wykrzyczane szeptem", "łapacz snów" i "Jutrznia". Czwarty – "Supernowa" – prawie gotowy. Premiera pod
koniec roku.
